Column in Tijdschrift Allergie & Voeding

Onder de column "Aan de zijlijn"verscheen er in de nieuwste uitgave van het tijdschrift Allergie en Voeding een artikel geschreven door de oma van Tess. Het tijdschrift Allergie & Voeding is een prachtig blad uitgegeven door de Stichting Voedselallergie, de patiëntenvereniging voor voedselallergie en voedingsintolerantie.

Hieronder volgt de weergave van het artikel.

Etikettenstress

Vanaf het moment dat ik wist dat mijn kleindochter (nu 8) allergisch was, keek ik bij een levensmiddel niet meer naar de uiterste houdbaarheid, maar naar de ingrediënten. Logisch en niet moeilijk, hoor ik velen denken, maar geloof me, mij leverde het steevast een flinke dosis stress op. Wat ze allemaal niet kon verdragen, werd gaandeweg duide­lijk, maar van veel producten was me niet bekend wat er eigenlijk in zat. Als de ingrediënten al stonden vermeld, was (en is) dat vaak onleesbaar klein of verscholen onder een prijsplakkertje. Een verklaringsapp die ons daarbij kan helpen, lijkt me een gat in de markt! Lactose is nog wel te begrijpen,maar wat te doen met al die andere ­ osen en ­ inen? Of met de toevoeging: kan sporen van ... bevatten? Het alternatief – geen voorverpakte waar meer kopen maarnaar de bakker of de slager – bood ook niet altijd een garantie. Zo overkwam het me dat een bakker bij hoog en laag volhield dat er geen noten in het pure paasei waren verwerkt. Het gevolg was een rit naar het ziekenhuis en een prik met de EpiPen op de achterbank! Daarna gelukkig de opluchting en de trots over het stoere gedrag van een klein meisje.Terug naar de etiketten. Ik ontdekte winkels waar je het ‘goede’ voedsel en de juiste informatie kon krijgen, wandelde regel­matig ergens binnen op zoek naar vondsten, zoals speltkoekjes. ‘Natuur’­winkels waren nog dun gezaaid in de tijd dat mijn eigen kinderen jong waren. De klanten zagen er volgens mijn zoons uit als bloedarmoedige stakkerds. Als ze er iets moesten kopen, beweerden ze een bivakmuts over de oren te trekken om maar niet door klasgenoten te worden herkend… Er is gelukkig veel veranderd! Steeds meer winkels met ‘puur en natuur’ sieren het straatbeeld en steeds meer mensen willen weten wat ze eten, ook zij die niet allergisch zijn voor bepaalde stoffen, maar voor gehannes met voedsel. Mijn kleindochter is inmiddels een heerlijk zelfbewust meisje. Ze weet zelf als geen ander wat ze wel of niet mag hebben en gaat daar heel relaxed mee om. En mijn etikettenstress? Die is verdwenen, maar ik weet zeker, dat mijn lezen van de etiketten nooit meer overgaat!