Een geweldige smaakbelevenis

Vorige week heeft Tess haar eerste driegangen diner gegeten tijdens de viering van het 45 jarig huwelijk van haar opa en oma. Wat een geweldige ervaring. We hebben allemaal in onze beleving met evenveel smaak meegegeten.
Uit eten gaan blijft voor haar toch altijd minder leuk dan voor de meeste andere mensen. De keuze is eigenlijk bijna altijd beperkt tot een bordje friet met ketchup of een hamburger bij het restaurant met de grote gele M.
Voorafgaand aan ons avondje uit besloot ik contact op te nemen met het restaurant om te bespreken welke mogelijkheden er waren voor mensen met een voedselallergie. Na doorvragen kreeg ik de chef kok aan de telefoon die precies wilde weten waar Tess allemaal allergisch voor is. Ik was al aangenaam verrast dat er zoveel aandacht aan werd besteed, want vaak is er geen tijd of ruimte voor of zijn restaurants niet genoeg bekend met voedselallergie en durven ze de verantwoordelijkheid niet aan.
De chef kok was het wel gewend dat er soms mensen in zijn restaurant komen eten met een specifieke allergie, maar hij moest even lachen toen ik hem uitlegde dat het meerdere allergieën betrof. "Oh, en wat mag ze dan eigenlijk wel?"
En al snel voegde hij er aan toe dat het zijn persoonlijke uitdaging zou worden om voor een meisje van acht een speciaal feestmenu te bereiden. Wij durfden dit ook wel aan en verheugden ons al op het verrassingseffect voor Tess. En wat zou hij dan klaarmaken?

Na aankomst in het restaurant "Brasserie NL" in Leidschendam kwam er al direct een assistent op ons af die vroeg naar de persoon met allergieën. En of we even meekwamen de keuken in.
Tess liep trots voorop en maakte kennis met de chef. Na een gesprek tussen kok en Tess en navraag naar haar speciale wensen en beperkingen gingen we terug en werd het in spanning wachten op de eerste gang.
Het werd een avond vol eetplezier, zonder angst en stress, medicijnen en teleurstellingen. Wij hebben heerlijk gegeten, maar Tess heeft er van ons allen het meest van gesmuld. Na het toetje verzuchtte ze dat ze nog nooit zo'n lekker toetje had gegeten. En ja, we waren dan wel deftig uit eten met opa en oma, maar mocht ze dan wel haar bord aflikken??? Gelukkig zaten we in een aparte hoek van het restaurant, dus...............

En de recepten? Wordt vervolgd. Ik ga binnenkort langs voor een interview met de chef en ik ben benieuwd of hij het geheim van de chef wil prijsgeven.

Column in Tijdschrift Allergie & Voeding

Onder de column "Aan de zijlijn"verscheen er in de nieuwste uitgave van het tijdschrift Allergie en Voeding een artikel geschreven door de oma van Tess. Het tijdschrift Allergie & Voeding is een prachtig blad uitgegeven door de Stichting Voedselallergie, de patiëntenvereniging voor voedselallergie en voedingsintolerantie.

Hieronder volgt de weergave van het artikel.

Etikettenstress

Vanaf het moment dat ik wist dat mijn kleindochter (nu 8) allergisch was, keek ik bij een levensmiddel niet meer naar de uiterste houdbaarheid, maar naar de ingrediënten. Logisch en niet moeilijk, hoor ik velen denken, maar geloof me, mij leverde het steevast een flinke dosis stress op. Wat ze allemaal niet kon verdragen, werd gaandeweg duide­lijk, maar van veel producten was me niet bekend wat er eigenlijk in zat. Als de ingrediënten al stonden vermeld, was (en is) dat vaak onleesbaar klein of verscholen onder een prijsplakkertje. Een verklaringsapp die ons daarbij kan helpen, lijkt me een gat in de markt! Lactose is nog wel te begrijpen,maar wat te doen met al die andere ­ osen en ­ inen? Of met de toevoeging: kan sporen van ... bevatten? Het alternatief – geen voorverpakte waar meer kopen maarnaar de bakker of de slager – bood ook niet altijd een garantie. Zo overkwam het me dat een bakker bij hoog en laag volhield dat er geen noten in het pure paasei waren verwerkt. Het gevolg was een rit naar het ziekenhuis en een prik met de EpiPen op de achterbank! Daarna gelukkig de opluchting en de trots over het stoere gedrag van een klein meisje.Terug naar de etiketten. Ik ontdekte winkels waar je het ‘goede’ voedsel en de juiste informatie kon krijgen, wandelde regel­matig ergens binnen op zoek naar vondsten, zoals speltkoekjes. ‘Natuur’­winkels waren nog dun gezaaid in de tijd dat mijn eigen kinderen jong waren. De klanten zagen er volgens mijn zoons uit als bloedarmoedige stakkerds. Als ze er iets moesten kopen, beweerden ze een bivakmuts over de oren te trekken om maar niet door klasgenoten te worden herkend… Er is gelukkig veel veranderd! Steeds meer winkels met ‘puur en natuur’ sieren het straatbeeld en steeds meer mensen willen weten wat ze eten, ook zij die niet allergisch zijn voor bepaalde stoffen, maar voor gehannes met voedsel. Mijn kleindochter is inmiddels een heerlijk zelfbewust meisje. Ze weet zelf als geen ander wat ze wel of niet mag hebben en gaat daar heel relaxed mee om. En mijn etikettenstress? Die is verdwenen, maar ik weet zeker, dat mijn lezen van de etiketten nooit meer overgaat!

Elke dag weer de zoektocht.....

Als je denkt dat je de voedselallergie van je kind begrijpt en dat je alles wel een zo'n beetje onder controle hebt doet zich ineens weer een nieuw incident voor. Zo gebeurde dit gisteren bij ons thuis. Na een paar dagen buitenland zonder noemenswaardige problemen kreeg Tess gisteren ineens een heftige aanval na het eten van een broodje shoarma, thuis klaargemaakt.

Het was al even duidelijk dat het broodje er niet echt van harte in ging, al had ze wel trek en vond ze het heerlijk ruiken. Ineens dook ze voorover op de bank, klagend over hele erge hoofdpijn. Daarbij kreeg Tess ook ineens een enorme jeukaanval en verschenen er bobbeltjes op haar polsen.

Hoe kan dit? Is de eerste vraag die dan opkomt? Wat is er niet goed gegaan? Wat hebben we over het hoofd gezien? Hoe erg is het? Is ze misselijk? Waar zijn de medicijnen? Wordt de reactie erger?

En ondertussen natuurlijk wel rustig blijven en rustig overkomen, in ieders belang het beste....Maar ja, niet altijd eenvoudig. Gelukkig is mijn man hier wel veel beter in dan ik, al gaat het me tegenwoordig beter af dan vroeger.

Na het innemen van haar medicijnen (antihistaminicum) wordt ze wat rustiger, en wij gelukkig ook, al blijven we nog zeer alert om te zien of de reactie inderdaad steeds minder wordt. Maar dat de paniek toch wel voelbaar is merken we met name aan onze oudste zoon, broer van Tess. Hij blijft maar vragen of het wel goed met haar gaat en is heel erg bezorgd. Tess zelf lijkt redelijk rustig maar is ook erg verdrietig over het feit dat er nu weer iets op haar pad is gekomen waar ze tot een paar minuten daarvoor geen wetenschap van had. Als de rust uiteindelijk is weder gekeerd bij iedereen en ik stiekem nog een klein traantje heb weggepinkt kraken ondertussen mijn hersens. HOE KAN DIT NU? Een nieuwe allergie? Of iets anders?

We vissen de verpakking uit de prullenbak en lezen het etiket nog eens goed door, maar in principe is het vlees zonder allergenen. Althans, dat dachten we. Maar blijkbaar moeten er toch kruiden in hebben gezeten die de reactie hebben veroorzaakt. De namen van de kruiden staan niet vermeld op het etiket. Dus begint de zoektocht naar wat het nu precies is geweest. 

Je kan denken, laat maar, het gaat nu toch weer goed? Dan koop je in de toekomst toch geen shoarmavlees meer?

Maar zo werkt het niet in de praktijk. De reactie kan zich opnieuw voordoen en we willen weten waar Tess nu precies op reageerde. Voor de volgende keer.

Inmiddels heb ik online een vraag gesteld aan de AH en krijg ik hopelijk binnen 3 dagen een antwoord. Ik ben benieuwd en ik wacht nieuwsgierig op een bericht. Ik hoop op een duidelijk antwoord waar we mee aan de slag kunnen.

Om op deze manier weer een beetje controle toe te voegen en tegelijkertijd weer los te kunnen laten. Want ergens beseffen we nu ook weer dat je het nooit helemaal zeker weet.