Oost west......

Weer thuis na een paar heerlijke vakantieweken vakantie in Spanje (Baskenland) en Frankrijk. Na San Sebastian en Bilbao via Dordogne naar Parijs en terug naar huis. Bed & Breakfast, camping, hotel en tent in de tuin.Veel gezien en veel gedaan en natuurlijk verschillende dingen gegeten en gedronken. Deze keer in mijn blog niet zozeer een recept als wel een korte weergave van de ervaringen van de afgelopen weken in het buitenland.
Onderweg zijn blijkt toch niet altijd heel eenvoudig als je snel en makkelijk ergens wat wil gaan eten met een kind met voedselallergie.
Vaak komt het neer op de keuze uit frieten en frieten, soms een hamburger. Improviseren met meegebracht eten voor de eerste dagen uit de diepvries kan een goed alternatief zijn, maar is redelijk beperkt gezien de houdbaarheid van het voedsel.

De afgelopen jaren is het eten onderweg of in het buitenland altijd redelijk goed te gaan, maar de afgelopen vakantie heeft Tess het vaak moeilijk gehad. Het kostte haar veel energie om te accepteren dat zij anders is dan de andere mensen en kinderen om haar heen. Alsof ze zich ineens meer bewust is geworden van het feit dat haar allergie blijvend is en beperkingen oplevert waar ze als kind niet om heeft gevraagd en waar ze zich (al dan niet samen met ons) steeds weer opnieuw aan moet conformeren. Natuurlijk heeft zij ook juist heel veel bijzondere eigenschappen en vaardigheden die andere kinderen weer niet bezitten, maar dat is op zo'n moment vaak lastig te accepteren voor haar.

We merken dat ze het lastig vind om aan tafel te zitten als er kinderen om haar heen pindakaas of nutella op de boterham smeren; zelfs een beetje bang om dicht in de buurt te komen. Lastig, want je wil haar niet bang maken of onbedoeld angst aanjagen, maar we begrijpen het wel.
Een paar keer weet Tess ook duidelijk te maken dat ze verdrietig is en jaloers op andere kinderen die alles kunnen kiezen waar ze zin in hebben. Enige relativering van onze kant helpt dan ook vaak niet meer.
Dus ja, wat doe je dan als ouder? Zonder dat je dingen gaat toezeggen die je niet waar kan maken ga je toch op zoek naar een alternatief voor dat moment. In theorie lijkt dit misschien wel redelijk eenvoudig, maar in de praktijk is dit zeker niet het geval. Want bij een verdrietige bui helpt ook een zakje chips of een lollie niet meer. Het klinkt wat verwend, maar zo wordt het niet ervaren....
Wat wel helpt is haar een tijdje laten "uithuilen"of haar verdriet laten tonen om vervolgens samen op zoek te gaan naar iets waar ze op dat moment behoefte aan heeft. En gelukkig komt ze dan wel met een suggestie waar we wat mee kunnen en kiest ze alsnog voor toch een snoepje of zakje chips.

Gelukkig hebben we ook veel nieuwe positieve ervaringen opgedaan en nieuwe produkten ontdekt.
Zo treffen we onder andere een heerlijk meloenijsje aan, een sorbet achtig ijsje (soort Solero) en een Dino ijsje, wat een feest!

En in een restaurant in Spanje krijgt Tess een soort "reuzechips"geserveerd bij het bestellen van frietjes......

Maar na drie weken rondtrekken gaat er niets boven het zelf maken van je eigen ijs, het eten van de speciale worstebroodjes van oma en het genieten van de voor haar "normale"maaltijden, zonder teveel keuzemogelijkheden voor mensen om haar heen. En weer kom ik tot de conclusie dat er echt een markt is voor restaurants in Nederland of in het buitenland waar je als persoon met voedselallergie een "gerecht op maat" kan bestellen!